Άνοιξε γκάζι με το μυαλό σου βάλε ταχύτητα με την καρδιά.......! ;-)

Το κείμενο αυτο το βρηκα κάπου στο fb αναρτημένο. Ειναι στις σημειωσεις ενος μελους και γραφει by George Tekirdalis on Κυριακή, 23 Ιανουαρίου 2011 στις 11:38 μ.μ. Λογικά αυτός το έγραψε γι αυτό και αναφέρω το όνομα του. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο. (ΣΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΩ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ, ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΚΑΨΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΦΟΥΚΑΡΑ ΑΘΕΛΑ ΜΑΣ) Η κατασταση εχει παραγινει με τον ΟΑΣΘ. Δεν παει αλλο. Ας μην ξεχναμε οτι ο ΟΑΣΘ δεν ειναι καν δημοσιος οργανισμος αλλα ιδιωτικος και κερδοσκοπικος. οποτε ποιος ο λογος της τεραστιας αυτης αυξησης αφου ουτε στη μειωση του δημοσιου χρέους θα συμβαλε,ι ουτε γενικά στα κρατικά εσοδα;;;; ΛΕΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΧΙ!

Λίγα λόγια για τα δικαιώματά μας ως αρνητές πληρωμής εισητηρίων:

Οταν κανουμε μαζικες "καταληψεις" λεωφορειων εξασφαλιζουμε οτι δε θα πληρωσει κανεις εισητηριο..! Ειμαστε πολλοι μαζι κ κανεις ελεγκτης δεν μπορει να κανει τιποτα..!

Οταν κανουμε μονοι μας ατομικη αρνηση πληρωμης εισητηριου παλι, καλο ειναι να γνωριζουμε τα δικαιωματα μας..

Ο ΟΑΣΘ ειναι ιδιωτικη εταιρεια κι η μη πληρωμη εισητηριου δεν ειναι παρανομη, οπως κι η παραχωρηση του εισητηριου σε καποιον αλλον επιβατη (οπως ψευδως αναφερουν τα εισητηρια του ΟΑΣΘ)..!

Δεν υπαρχει κανενας νομος γι' αυτο κι ειναι υποχρεωση του ΟΑΣΘ το πως θα εξασφαλιζει τα εσοδα του..

Οι ελεγκτες ειναι απλα ιδιωτικοι υπαλληλοι, που παιρνουν ποσοστα απ' τα προστιμα που κοβουν, κ τιποτα παραπανω..! Δεν εχουν κανενα δικαιωμα να ελεγξουν τα προσωπικα μας στοιχεια, την ταυτοτητα, το τηλεφωνο μας κτλ, ουτε ν' ασκησουν σωματικη βια εις βαρος μας.. Μονο η αστυνομια εχει δικαιωμα να κανει εξακριβωση στοιχειων..

Οι ελεγκτες δεν εχουν κανενα δικαιωμα να μας κλεινουν τις πορτες κ να μας εμποδιζουν να κατεβουμε απ' το λεωφορειο.. Αντιθετα το χειροτερο που μπορουν να μας κανουν ειναι ακριβως αυτο, να απαιτησουν να αποβιβαστουμε απ' το αστικο..!

Μ' αλλα λογια, οταν μας ζητησει ο ελεγκτης τα στοιχεια μας, μπορουμε να πουμε οτι δεν εχουμε ταυτοτητα κ να δωσουμε ψευδη στοιχεια ή αν ο ελεγκτης επιμενει να κατεβουμε κ να φυγουμε..! Οσο κι αν φωναζει ο ελεγκτης δεν εχει κανενα δικαιωμα ν' ασκησει βια σε βαρος μας.. Ειναι απλα ενας ιδιωτικος υπαλληλος, οπως τοσοι αλλοι..!

Πάνε και αυτες οι γιορτές...περάσανε...! Μπορω να πω οτι ήταν αρκετά ευχάριστες. Πέρασα όμορφες στιγμές. Φυσικα οι δυσκολίες και η πίκρα δεν έλλειψε αλλά αυτό ειναι κάτι που δεν μου προκαλεί εντύπωση πλέον. Σε γενικές γραμμές ήταν καλά και η αισιοδοξία έχει γυρίσει για τα καλά στη θέση της!! Από δω και πέρα βέβαια ξεκινάει μια δύσκολη περίοδος. Οι στόχοι μου πρέπει να επιτευχθούν και γι αυτό χρειάζεται κόπος. Δε με φοβάμαι όμως γιατί όταν θέλω πραγματικά κάτι το καταφέρνω. Μια λέξη θα αναφέρω μόνο και ευτυχώς που την γράφω γιατί και μόνο στο άκουσμα της ταράζομαι. Δ Ι Α Β Α Σ Μ Α!!! Ηρθε η ώρα του.....!

Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλά! Η νέα χρονια να σας ανταμοίψει με κουράγιο, χαρά, υγεία, δημιουργικότητα, έρωτα, αγάπη, δουλειά, πτυχία, τύχη, λεφτά, υπομονή, αντοχή, κέφι, αισιοδοξία, ευαισθησία, ανεκτικότητα, μυαλό, ευτυχία, επιτυχία .....Ας διαλέξει ο καθένας όσα του λείπουν. Τσιγκουνιές δεν κάνουμε!

καλή εβδομάδα...σας φιλώ!

Δεν παίρνεις πια....δεν τηλεφωνείς...

έτσι κι εγώ, θα το ξεριζώσω κι ας πας στο καλό......

Άλλη μια Κυριακή. Μια από τις 52 σίγουρες μέρες του χρόνου που η μελαγχολία χτυπάει κόκκινο. Και σκέψου, χωρίς καν να αναλογιστώ αν μου συμβαίνει κάτι δυσάρεστο ή αν η ψυχολογία μου δεν ειναι στο "φόρτε" της, γνωρίζω οτι μόνο και μόνο που είναι Κυριακή το "μουντ" μου θα ειναι "μπαντ". Αυτό για μένα ισχύει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Πολύ δυσάρεστα έντονες ήταν οι Κυριακές όταν πήγαινα δημοτικό. Παρασκευή και Σάββατο μες στην τρελλή χαρά. Ελάχιστο διάβασμα, ύπνο στον παππού και στη γιαγιά και ατελείωτο παιχνίδι. Μετά όμως ερχόταν η καταραμένη μέρα. Ο μπαμπάς και η μαμά έρχονταν να μας πάρουν από τον παππού και το βράδυ 9ηώρα ύπνο γιατί την επόμενη μέρα είχαμε σχολείο. Ούτε τηλεόραση, ούτε τίποτα. Το περίεργο είναι οτι τις επόμενες μέρες τις εβδομάδας που πάλι ειχαμε φυσικά σχολείο, τα βράδια δεν ήταν τόσο άσχημα και αυτό με κάνει και απορώ τόσο για την αρνητική αυτή επίδραση της τελευταίας μέρας της εβδομάδας (ή για κάποιους της πρώτης). Αργότερα γυμνάσιο λύκειο η Κυριακή πάλι ανενόχλητη περνούσε και με ενοχλούσε. Απο το απόγευμα και μετά συνήθως, όταν σκοτείνιαζε. Αιτίες και αφορμές αγνοούνται ακόμα.

Εικοσιένα χρονών έφτασα και πάλι η μέρα αυτή μου δημιουργεί μια αρνητικότητα και μια μελαγχολία.... Ουτε εφηβία να περνούσα πια....απαπαααα :-)

5 πράγματα της Κυριακής που αγαπώ!! (για να μην είμαι και υπερβολική)

1. ο ΥΠΝΟΣ!!

2. το κυριακάτικο τραπέζι μαζί με την οικογένεια.

3. η Κυριακάτικη εφημερίδα με τα πολλά ένθετα.

4. ο μεσημεριανός καφές με θέα το Θερμαϊκό.

5. οι "Πρωταγωνιστές" με το Σταύρο Θεοδωράκη στο mega.

καλη εβδομάδα σε όλους....!

Υ.Γ1 το blogaki μου σε λίγες μέρες γίνεται ενός χρονού!!! Εύχομαι να συνεχίσει την παρέα του με τα δικα σας blogakia σε αυτο το ομορφο site!!

Y.Γ2 το πρωτο τραγούδι εκφράζει την μελαγχολία που μόλις περιέγραψα. Το δευτερο τραγούδι μου αρέσει πάρα πολύ. Παρ' όλο το νοημα των στίχων του έχει μια δυναμική μουσική που με γεμίζει αισιοδοξία και επειδή στο πρώτο πρώτο ποστ που ανέβασα πέρσι, το τραγούδι που έβαλα ήταν πάλι απο δυτικές συνοικίες ήθελα πάλι κάτι απο αυτό το συγκρότημα :-)...σας φιλώ!!

Απελπισία. Ισως αυτή η λέξη να αρμόζει περισσότερο από όλες τις άλλες στην καταστασή μου αυτή τη στιγμή. Πόσο μα πόσο λυπάμαι τον εαυτό μου. Αυτό είναι που δεν θα μου συγχωρέσω με τίποτα. Η θλίψη μπορει να με κυριαρχήσει μέσα σε μια στιγμή. Λες και η ζωή μου δεν εξαρτάται από μένα αλλά από τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Ποιά λογική μπορεί να κρύβει το μυαλό μου; Καμία. Οταν ένας άνθρωπος γνωρίζει τον παραλογισμό του, τότε τί ειναι;;; Που τον κατατάσουμε; Νιώθω τόσο δυνατή μα και τόσο αδύναμη συγχρόνως. Καταχρήσεις ................................. (με) βαρέθηκα!

Τί είσαι μ' ενδιαφέρει και όχι το τί φαίνεσαι,
λουλούδι άγριο, ξέρω, που γρήγορα μαραίνεσαι.

Στα μάτια έχεις αλήθεια με δάκρυ τυλιγμένη,
και στ' όνειρο αγάπη, χρόνια να περιμένει.

Μαρία, τ' όνομά σου, μικρό, συνιθισμένο,
που λίγοι το προφέρουν σα να 'ναι ευλογημένο.

Η εποχή που έτυχες δεν ήτανε για 'σένα,
κανείς δε σε κατάλαβε, ούτε εσένα, ούτε εμένα.

καληνύχτα....

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Χμμμμμ.... να πώ οτι δεν έχω ξαναβρεθεί σε παρόμοια κατάσταση ψέμματα θα πω. Μια από τα ίδια πάλι, αν και αρκετά αλλαγμένη προς το καλύτερο θα έλεγα. Με ένα τόνο αισιοδοξία πιο πάνω, με κάποια θλίψη αναπόφευκτα, με νέες εμπειρίες, με πίκρα για ότι τελειώνει και με διάφορα άλλα ανάμικτα συναισθήματα. Είναι η πρώτη φορά που δε μετανιώνω για τίποτα απολύτως και αυτό με κάνει να πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου. Έκανα την αυτοκριτική μου, όπως κάνω πάντα. Και τώρα , λοιπόν, όπως κάθε φορά που τελειώνει κάτι, πρέπει να κρατάμε μόνο τις καλές στιγμές και τα μαθήματα που μας πρόσφεραν οι κακές, αν υπήρχαν! Ειδικά τα όμορφα δεν μπορούν να ξεχαστούν. Μα θα υπάρχει πάντα η πίκρα που κάτι ωραίο δεν μπορείς να το χορτάσεις. Κρατάει λίγο. Δε σου φτάνει. Ίσως γι' αυτό είναι τόσο ωραίο. Η γλυκιά ανάμνηση πάντα θα μένει. "Τίποτα δεν ξεχνιέται, μα όμως ξεπερνιέται"...... "Μην κλαίς επειδή τέλειωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη"!!!

Οι πρώτες εκλογές στην Ελλάδα διεξήχθησαν το 1844, αφού χρειάστηκαν 23 χρόνια μετά το πέρας της Τουρκοκρατίας ώστε να αποκτήσουν οι έλληνες το εκλογικό δικαίωμα. Δε χρειάζεται να αναφερθεί ότι το δικαίωμα αυτό το είχαν μόνο οι άνδρες, αφού οι γυναίκες το αποκτούν στις 28 Μαΐου του 1952.

Σήμερα εν έτει 2010 οι πολίτες, με ιδιαίτερη έμφαση στους νέους ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να μην ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, με την δικαιολογία οτι είναι τρόπος αντίδρασης.

Επειδή δεν είμαι μεγάλη σε ηλικία δεν θέλω να τρέξω πολύ πίσω στην ιστορία. Απ'όσο λοιπόν θυμάμαι, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και μετά εκλέγονται τα 2 ίδια μεγάλα κόμματα. Περισσότερες από 1 φορές το καθένα. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος ψηφίζει μια το ένα μια το άλλο.Απο τη σκύλα στη χάριβδη και ξανά πίσω στη σκύλα, 20 χρόνια τώρα! Επειδή η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο όμως και επειδή η βλακεία έχει και αυτή τα όρια της κατ'εμέ, κάποιοι (δυστυχώς όχι και πάρα πολλοί) έχουν συνειδητοποιήσει οτι η ζημιά που έχουν κάνει αυτά τα δυο κόμματα είναι τόσο μεγάλη που όσο και να μας φοβερίσουν για να αρπάξουν την ψήφο μας πλέον με αηδίες όπως πτώχευση της χώρας, καταστροφές και μπουρδολογίες, ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΓΓΙΖΕΙ! Απο τη στιγμή που έχουν βάλει ψαλίδι στα εισοδήματα των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων και χαϊδεύουν τα αυτιά των μεγαλοεπιχειρηματιών, η πτώχευση στο κάθε σπίτι ξεχωριστά έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα.Γι αυτό δεν έχουν δικαίωμα να ζητούν στήριξη από κανέναν συνταξιούχο, από κανέναν εργάτη, από κανένα φοιτητή, από κανέναν μισθωτό. Ας απευθυνθούν σε αυτούς που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους τόσα χρόνια.

Ο σκοπός λοιπόν του πόστ είναι να απευθυνθεί στους αγανακτισμένους και σε όσους επιτέλους έχουν ξυπνήσει από τον ύπνο το βαθύ. Η αλλαγή που επιδιώκεις δεν έρχεται αφήνοντας τους άλλους να αποφασίσουν για σένα. Έχεις ένα δικαίωμα που σε άλλα κράτη δεν το έχουν καν γι αυτό είναι τουλάχιστον αχαριστία να μην το ασκήσεις. Όταν δε σου αρέσει κάτι πρέπει να το αλλάζεις!!! Πάνε στις εκλογές και καταψήφισε αυτούς που τόσα χρόνια μας έφτασαν σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Και σταμάτα την γνωστή καραμέλα "όλοι ίδιοι είναι"! Τόσα χρόνια 2 κόμματα έχεις δει όλα κι όλα να έχουν την εξουσία. Δοκίμασε και κανένα άλλο! Δηλαδη στους ίδιους και στους ίδιους γιατί έχεις δώσει και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία ενώ το χάλι τους δεν αλλάζει; Είναι θέμα iq, συμφεροντολογίας, βολεψίματος; ΤΙ;;;; Ενημερώσου λίγο για τα προγράμματα των εναλλακτικών παρατάξεων. Ισως τα πιστεύω σου ταιριάζουν κάπου αλλού και δεν το χεις πάρει πρέφα τόσο καιρό.

Η ΑΠΟΧΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΨΗ,ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ!

Υ.Γ Μπορεί οι εκλογές να ΜΗΝ είναι βουλευτικές-εθνικές, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να δείξουμε την δυσαρέσκεια μας στην πολιτική δράση των κυβερνόντων!

Νομίζω πώς το παρακάτω κείμενο έχει πραγματικά ανεκτίμητη αξία. Τώρα κατα πόσο είναι δυνατό να εφαρμοστεί δε γνωρίζω. Είναι αρκετά δύσκολο θα έλεγα για τον άνθρωπο να ζει κάθε του στιγμή σαν να είναι η τελευταία, διότι χτίζουμε το παρόν μας με απώτερο σκοπό ένα ωραίο αύριο. Και αυτό το παρόν πολλές φορές δε μπορεί να είναι τόσο όμορφο και στρωμένο με ροδοπέταλα όσο θα θέλαμε. Παρ' όλ' αυτά συμφωνώ με το κείμενο και με τον αισιόδοξο "τόνο" του. Είναι μάθημα ζωής.

Του Gabriel Garcia Marquez

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν λα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους… Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή…

Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Έννοια μου θλιμένη μόνο σκορπισμένη
πάντα θα μου κόβεις τα φτερά.
Τρέλλα μου φευγάτη βγες από τη στάχτη
με αγκάθια μου χεις πλέξει τα μαλλιά.

Τόσες τρικυμίες δίχως αλητίες
σκόρπισα τις μέρες μου ξανά.
Μάτια μονοπάτια που κοιτούν παλάτια
έζησα τα πάντα νοητά.

Ότι κι αν μου λείπει είναι σαν τη λήθη
χάνεται όταν θέλω να ξεχνώ.
Ζώ επειδή υπάρχω μη ξέροντας να ψάχνω
ότι απ' το μέσα μου στερώ.

23/04/2010

23/10/2010

Μισό χρόνο αργότερα, δεν ξέρω τί έχει μείνει ίδιο και τί έχει αλλάξει από αυτά τα συναισθήματα. Πέρασα πολλά... Το οτι γνώρισα εσένα μετά από όλα αυτά πλέον μου δίνει δύναμη για το αύριο. Μα πάλι, για ακόμα μια φορά, δε μπορώ να ευτυχίσω με τον άνθρωπο που θέλω.... Το γνωστό εμπόδιο της απόστασης. Πρέπει για ακόμα μια φορά να κάνω μια καινούργια αρχή. Αυτό με έχει κουράσει πλέον. Δε θέλω πια να ξεκινάω από το μηδέν. Θέλω να υπάρξει μια συναισθηματική σταθερότητα. Θετική σταθερότητα όμως. Όχι σταθερότητα στο χάλι. Πρώτη φορά που το ένστικό μου λειτούργησε και έζησα μαζι σου αυτό το λίγο. Ας ήταν λίγο. Ηταν οτι καλύτερο μου έχει συμβει και είμαι ευτυχισμένη γι αυτό, παρ' όλη την πίκρα μου που δεν θα σε έχω άλλο. Το τραγούδι αυτό πάντα θα μου θυμίζει εσενα..... Σ'ευχαριστώ για τον τρόπο που μου φέρθηκες και για το καλό που μου έκανες.

απλά το αγαπώ.....ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ.....................................................!!

Χρόνος...μια έννοια τόσο πολύπλοκη και απροσδιόριστη. Συνηθισμένες φράσεις με τη λέξη αυτή:

"Έχουμε χρόνο ακόμα μπροστά μας".

"Ο χρόνος είναι χρήμα.

"Πότε πέρασαν τα χρόνια ούτε που το κατάλαβα".

Πράγματι ο χρόνος είναι μια έννοια σχετική και ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Άλλος νιώθει οτι περνά σαν αστραπή και άλλος οτι προχωράει σε ρυθμούς χελώνας. Στην ουσία ποιός είναι ο λόγος ύπαρξης αυτής της μέτρησης εκτός από την πίεση που προκαλεί στους ανθρώπους, εκτός από το άγχος για το "τέλος" του, εκτός απο το happening της Πρωτοχρονιάς...;;;;

Σημασία προφανώς δεν έχει τίποτα άλλο παρά μόνο η αξιοποίηση του. Ας σταματήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σκοτώνουμε το χρόνο αφήνοντας τον να κυλά χωρίς σκοπό, χωρίς λόγο, χωρίς χαρά. Ας σταματήσουμε επιτέλους να τον χαρίζουμε σε λάθος ανθρώπους, σε λάθος καταστάσεις, σε λάθος συνήθειες, σε λάθος προτεραιότητες. Για μένα ο χρόνος σίγουρα ΔΕΝ εκτιμάται σε χρήμα. Μα αν θέλω πραγματικά να πω πως έχει κάποια αξία είναι μόνο όταν ξοδεύεται ποιοτικά. Αλλιώς ας μην υπάρχει, ας χαθεί, ας χαθώ. Σημασία δεν έχει αν περνουν τα χρόνια, αλλά ΠΩΣ περνούν. Σημασία δεν έχει να φτάνεις στο τέλος της ζωής σου, γέρος πια, και να τρέμεις το δαίμονα χρόνο που τελειώνει, αλλά να είσαι γαλήνιος που τελειώνεις ένα ευτυχισμένο ταξίδι μέσα στο χρόνο, μια ευτυχισμένη ζωή, τη ζωή σου.

Συμπεράσματα του post

Φράση κλειδί: Άδραξε τη μέρα

Τραγούδι για καληνύχτα: stop killing time

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μαθήτρια, με ρωτούσαν συνεχώς τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Από το δημοτικό μέχρι και το γυμνάσιο απαντούσα "οδοντίατρος." Πόσο λογικό μπορεί να είναι ένα κοριτσάκι να θέλει να γίνει οδοντίατρος, δε ξέρω. Πιθανότατα επειδή στην πρώτη δημοτικού είχα ήδη κάνει το πρώτο σφράγισμα (ναι ναι ειναι αληθεια) και μετα ακολούθησαν και άλλα πολλά, είχα εξοικιωθεί με το επαγγελμα αυτό και πιθανώς μου άρεσε (ίσως σκεφτηκα πως εγώ η ίδια θα ήμουν η καλύτερή μου πελάτισα και θα γλίτωνα πολύ χρήμα, ποιός ξέρει...)!

Στη συνέχεια στο λύκειο αυτή η σκέψη ήδη μου είχε φύγει (μόνο στον καημένο τον παππού μου υπάρχει ακόμα) χωρίς όμως να κατασταλάξω σε κάτι άλλο. Δεν ήμουν ποτέ από εκείνα τα παιδιά που λέγαν απο μικρά "εγω θα γίνω ηθοποιός", "εγω θα γίνω δασκάλα", "εγώ θα γίνω δικηγόρος" και στο τέλος κατέληγαν να ακολουθήσουν αυτό που είχαν πει από μικρά. Απλά είχα μια συμπαθεια στις θετικές επιστήμες και στα μαθηματικά και μια αντιπάθεια στα αρχαία και στην ιστορία. Αυτά ουσιαστικά ήταν τα μόνα μου κριτήρια. Ήμουν πάντα απο τους καλούς μαθητές με στην τάξη αλλά ποτέ πρωτη γιατί εδινα σημασία μονο στα μαθηματα που θεωρούσα εγώ σημαντικά, με αποτέλεσμα όλα τα υπόλοιπα π.χ θρησκευτικά, κοινωνιολογια, ιστορία, λογοτεχνία να έχω μέτριους βαθμούς οπότε να μην έχω πολύ υψηλό γενικό μέσο όρο. (εξού και το απολυτηριο λυκείου μου είναι άστα να πάνε. Όταν ήρθε λοιπόν η ώρα να βάλω κάποιο στόχο για τις πανελλήνιες, το μυαλό μου οδηγήθηκε στην επιλογή των οικονομικών σχολών. Ήταν σχολή που είχε να κάνει με μαθηματικα και οικονομία που ήμουν καλή και μου άρεσαν και επίσης είναι μια σχολή με πολλές διεξόδους και επαγγελματική αποκατάσταση. Οπότε κι εγώ χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία κατάφερα και πέρασα στην 1η μου επιλογή. Και θα 'πρεπε να είμαι χαρούμενη γι αυτο το κατόρθωμά μου. Έλα όμως που δεν είμαι. Εδώ και δυο χρόνια έχω πεισθεί οτι τη χρονιά που έπαιρνα την απόφαση για το μέλλον μου, εγώ δεν ήμουν έτοιμη να αποφασίσω. Ουτε το συστημα τον πανελλαδικών με βοήθησε βέβαια γιατί ανάλογα με την κατεύθυνση που επιλέγεις έχεις συγκεκριμένα μαθήματα που εξετάζεσαι και συγκεκριμένες σχολές να επιλέξεις μετά. Δε νομίζω πως όλα τα παιδιά 17 ετών είναι σε θέση να γνωρίζουν με τί θέλουν να ασχοληθούν στο μέλλον. Και είναι κρίμα να χάνεις τον καιρό σου σε μια σχολή μόνο και μόνο γιατί αυτή επέλεξες ή σε επέλεξε κάποτε. Πρέπει να υπάρχει τρόπος διαφυγής από μια σχολή και τρόπος ένταξης σε μια άλλη σχολή, χωρίς να περνούν τζάμπα τα χρόνια και χωρίς να φτάνεις στο σημείο να παρατας το πανεπηστημιο επειδη δεν σου αρέσει η σχολή. Μα αυτά είναι πολυυυυυ μακρινά όνειρα για τουτο εδώ τον τόπο. Κατι πήρε το αυτί μου για αλλαγές στην παιδεία στον τομέα αυτό, αλλά πολύ αμφιβάλω αν θα εφαρμοστεί κάτι σωστό και κάτι που συμφέρει τους φοιτητές και τους μαθητές.

Μπαίνω λοιπόν φέτος στον 4ο έτος (του πτυχίου) και αυτό που θέλω να κάνω είναι να τελειώνω γρήγορα γρήγορα τη σχολή για να ακολουθήσω το ονειρό μου. Να γίνω δημοσιογράφος. Πώς θα το κάνω δεν ξέρω ακόμα. Ίσως με κάποιο μεταπτυχιακό πάνω σε αυτόν το αντικείμενο και παράλληλα σε κάποιο εργαστήρι δημοσιογραφίας, δε ξέρω. Πάντως το σίγουρο είναι οτι ένα παιδί χρειάζεται χρόνο και επαγγελματικό προσανατολισμό για να βρει το δρόμο του. Και δυστυχώς η παιδεία αυτής της χώρας δε βοηθάει.